Bokito

Er rijden in ieder peloton wel één of meerdere Bokito's. Een Bokito is te herkennen aan het gegeven dat wanneer hij op kop rijdt, hij altijd 10 cm tot een halve meter voor zijn medekopgenoot fietst. Als deze poogt aan te sluiten gaat onze Bokito nog wat harder rijden zodat op deze wijze, stap voor stap, het tempo flink opgevoerd wordt, hetgeen dan meestal ten koste gaat van allereerst zijn maat en vaak ook ten koste van een aantal teamgenoten die in de slipstream rijden. Bokito kijkt na zijn geweldige beurt dan nog even schalks achterom, niet om te checken hoe het er aan toe gaat met zijn/haar teamgenoten maar om te verifiëren of de teamgenoten wel zien hoe hard hij wel kan. "BAM, kijk mij eens hard kunnen rijden"!

Bokito is wel sterk afhankelijk van zijn omgeving. Zo heb ik bij de TC Heerde een teamgenoot gehad die in de B groep graag en stevig als een Bokito op kop reed maar in de A groep vrijwel altijd een slechte dag had en daar structureel achteraan rondreed als het Dwergaapje ChinChin. Merkwaardig om te zien hoe deze opvallende metamorfose zich per dag voltrok. Bokito zijn is dus wel erg relatief en volstrekt omgevingsafhankelijk. De ergste Bokito's zijn die Bokito's die eerst hun maat volledig in de poep rijden en ze vervolgens heel sociaal gaan helpen en uit de wind houden. Dat is net zo erg als een vlieg een beetje dood slaan: pats! Om dan vervolgens mond op mond beademing toe te passen.

Ik heb in het verleden meegemaakt dat een nieuwe, onstuimige en enigszins naïeve Bokito door 2 teamgenoten vakkundig afgedroogd werd. Zij gingen om de nieuwe Bokito heen rijden op kop en alleen als Bokito op kop reed werd er voluit gereden, waardoor onze nieuwe vlam 2 keer voluit moest, terwijl de twee teamgenoten slechts één keer stevig op de trom hoefden te slaan. Na drie beurten op kop kon hij tijdelijk aan de beademing en heeft de rest van de ellendige reis achteraan het peloton aan het elastiek gehangen.
Ik moet toegeven dat één van die twee teamgenoten ikzelf was. `Dat is toch net zo Bokito gedrag, huichelaar`, zal de scherpe lezer opmerken.............. Dat klopt helemaal. Ik moet toegeven dat ik zo nu en dan er zelf ook één ben en vroeger, lang geleden er zeker één was. Ik heb ook op zichzelf niets tegen Bokitos. Zij zorgen voor "scherpte" in een groep. Dat is ook noodzakelijk want die "scherpte" heb je gewoon nodig in een trainingsperiode om straks in het hooggebergte uit de voeten te kunnen. Fietsen is ook deels een competitiesport en niets voor doetjes. Bovendien zijn de goede Bokitos in staat op kop te rijden en aldus het team uit de wind te houden tijdens de laatste uiterst moeilijke uren van een lange koers, zoals bijvoorbeeld de Elfstedentocht. En bovendien: in iedereen zit een Bokito. Iedereen wil toch wel eens rondtoeren als een Bokito?  Iedereen wil toch wel eens grote ballen hebben? Niet de drup willen zijn maar de regen? Niet de modder maar de klei? Niet het handje maar de vuist? Niet het kleintje maar de grote?
De grens opzoeken is dan ook prima maar het gaat om de dosering; niet erover heen! Het mag vooral niet ten koste gaan van je maat op kop links of rechts van je en ook niet van de groep achter je. Want het dunt het eigen team zo uit als je niet oppast.


Bovendien: we hebben de Alpe d'Huzes in 2010 en 2011 gereden en rijden de Mont Ventoux straks, uit solidariteit en medeleven met mensen die strijden tegen kanker, want iedereen verdient een nieuwe morgen en voor iedereen mag en moet een nieuwe morgen een nieuw begin zijn. Voor mij is en blijft dat een drijfveer om een onmogelijke berg op te fietsen. Diezelfde solidariteit mogen we dan toch ook terugvinden in ons peloton. 
Ja, toch?